Δε θα μπορούσα να γράψω όσα σκέφτομαι καλύτερα από το κείμενο αυτό του φίλου Λευτέρη Κουγιουμουτζή στο sdna.gr

Το Ηράκλειο είναι μια πόλη που διαμόρφωσε τον αστικό κοινωνικό της ιστό σχετικά πρόσφατα. Έποικοι και εσωτερικοί μετανάστες οι περισσότεροι κάτοικοι που συνέβαλαν στην πληθυσμιακή έκρηξη των προηγούμενων δεκαετιών, δεν ένιωσαν ποτέ Ηρακλειώτες.

Γι αυτό άλλωστε τότε και δεν αγάπησαν ποτέ με πάθος την ομάδα της πόλης, τον Όμιλο Φιλάθλων Ηρακλείου. Μπορεί το γήπεδο να ήταν πάντα κατάμεστο τις καλές αγωνιστικές εποχές της δεκαετίας του ’80, παρόλα αυτά ο ΟΦΗ δεν είχε πολυπληθές φίλαθλο ρεύμα και κίνημα. Το γήπεδο γέμιζε κυρίως χάρη στο καλό ποδόσφαιρο και επειδή εκείνα τα χρόνια ήταν μια δημοφιλής κυριακάτικη συνήθεια.

Δε συνέβη το ίδιο με τα παιδιά αυτών των εποίκων, που αποτέλεσαν την πρώτη μαζική γενιά βέρων Ηρακλειωτών και ένιωσαν την πόλη δική τους, που την αγάπησαν ως γενέτειρα και πατρίδα τους. Αυτή η γενιά, όσοι δηλαδή κυρίως γεννήθηκαν από τα τέλη του 1970 και μετά, αποτελεί και τον μεγάλο πυρήνα των φιλάθλων του ΟΦΗ σήμερα. Ο κόσμος του ΟΦΗ, από μειοψηφία στην ίδια του την πόλη μέχρι τη δεκαετία του ’90, είναι σήμερα ένα από τα πιο δυναμικά και αναπτυσσόμενα φίλαθλα κινήματα στη χώρα και, φυσικά, κατεστημένο στο Ηράκλειο με ισχυρά ερείσματα σε όλο το νησί.

Ένα φίλαθλο κίνημα που δε γαλουχήθηκε με αγωνιστικές επιτυχίες και δε στηρίχθηκε σε παχυλά πορτοφόλια και προεδρικές χρηματοδοτήσεις, ούτε αναπτύχθηκε μέσα από κάποιο εταιρικό μάρκετινγκ και μιντιακή προπαγάνδα. Αντίθετα, όσο η ομάδα βυθιζόταν σε αγωνιστική ανυποληψία και διοικητικά προβλήματα, τόσο το ποτάμι των οπαδών του ΟΦΗ μεγάλωνε. Φτάσαμε, μάλιστα, στο φαινομενικά οξύμωρο, ο ΟΦΗ να απογειωθεί οπαδικά με τον υποβιβασμό του στην Β Εθνική το 2009. Έκτοτε, το «Γεντί Κουλέ» είναι σταθερά ένα από τα πιο γεμάτα γήπεδα της χώρας με πληρότητες που θα τις ζήλευε κάθε ομάδα. Ένα τέτοιο κράμα φιλάθλων, συνηθισμένο στα δύσκολα, που η σχέση του με την ομάδα δε βασίζεται στην επιτυχία και στον πρωταθλητισμό παρά η αγάπη του είναι αγνά και παθολογικά ανιδιοτελής, δεν έχει τίποτα να φοβάται.

Όλα τα τελευταία χρόνια οι φίλαθλοι ήταν κυρίως που βοήθησαν ΟΦΗ να σταθεί στα πόδια του μέσα από συνθήκες που θα οδηγούσαν άλλες ομάδες στην πλήρη διάλυση και λαϊκή απαξίωση κι αδιαφορία. Με ενεργή συμμετοχή στα κοινά της ομάδας και με ασταμάτητη οικονομική αιμοδοσία. Φυσικά, δεν έλειψαν και οι παιδικές ασθένειες. Δόθηκε εμπιστοσύνη ενδεχομένως σε ανθρώπους που δεν τη διαχειρίστηκαν όπως της έπρεπε. Αφιερώθηκε όλη η ενέργεια του κόσμου στην κερκίδα και την παρουσία στο γήπεδο, χωρίς τον απαραίτητο έλεγχο στο τι γινόταν στην εταιρία. Πολλές φορές επικράτησε ο αχαλίνωτος ενθουσιασμός ή η ακραία αποδοκιμασία, φαινόμενα αμετροέπειας και νοοτροπία αρένας. «Έτσι είναι το γήπεδο», αντιτάσσεται συχνά στα παραπάνω. Κι όμως, ο φίλαθλος του ΟΦΗ έχει από καιρό βάλει τον πήχη ψηλότερα από τη γνωστή πεπατημένη.

Σήμερα δεν αποχαιρετούμε τον ΟΦΗ. Τον καλωσορίζουμε. Η απόσυρσή του από το πρωτάθλημα δεν είναι ένα τέλος, αλλά μια αρχή. Και μια τεράστια ευκαιρία να διορθώσει τα κακώς κείμενά του. Και το φίλαθλο κίνημά του θα είναι εκεί, ακόμα πιο ισχυρό και έντονο, και την επόμενη μέρα. Άλλωστε, είπαμε, δεν γίναμε ΟΦΗ για τα εύκολα. Αλλά πρέπει να κοιτάξει πώς θα ενισχύσει τις δικές του δομές και την αυτοοργάνωσή του. Πώς θα αναδείξει, μέσα από τα σπλάχνα του, ανθρώπους που θα οδηγήσουν σε καλύτερο μέλλον την ομάδα. Και πώς θα σταθεί αρωγός, συνεργάτης και αλλά και καλώς εννοούμενος ελεγκτής σε όποιον οικονομικό παράγοντα ενδεχομένως θελήσει να αναλάβει τα ηνία. Με νηφαλιότητα και ψυχραιμία, χωρίς κραυγές και εύκολες επιδοκιμασίες ή ανέξοδες αποδοκιμασίες.

Δε θα μπω στη διαδικασία να επιρρίψω ευθύνες ούτε να πετάξω ωμό κρέας στο λάκκο των λεόντων. Θα αναλάβω μονάχα τις δικές μου, κυρίως για τα πράγματα που δε μπόρεσα να κάνω και τα περισσότερα που δε μπόρεσα ν’ αλλάξω στο δικό μου πέρασμα απ’ τον ΟΦΗ. Ο καθένας, άλλωστε, έχει διαμορφώσει τη γνώμη του. Θα σταθώ μόνο στο εξής: ο ΟΦΗ ίσως είχε άλλη τύχη, αν έδινε λόγο κι εξουσία σε ανθρώπους που ήξεραν και μπορούσαν να διαχειριστούν τα οικονομικά του. Πέρασαν αρκετοί αξιόλογοι από τα διοικητικά του συμβούλια, αλλά δε μπόρεσαν ποτέ να λειτουργήσουν. Ας είναι, από τα λάθη μας μαθαίνουμε.

Ο Όμιλος Φιλάθλων Ηρακλείου δεν θα επιστρέψει, γιατί απλά δεν έφυγε ποτέ. Είναι κοινωνικό φαινόμενο κι όχι ποδοσφαιρική εταιρία. Ψάχνει να βρει τον δρόμο του και κάποια στιγμή θα τα καταφέρει. Ας ευχηθούμε το ίδιο για όλο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Γιατί είναι αδύνατο να αναπτυχθεί ένα υγιές κύτταρο μέσα σ’ ένα καρκίνωμα. Κι ο κόσμος σ’ αυτήν εδώ τη χώρα πρέπει επιτέλους να αποκτήσει ξανά τις Κυριακές του.

Σε μερικές ώρες μάθαμε ότι χάθηκαν δύο νέοι από την Κρήτη.

Ο ένας θύμα της κακής οδηγικής μας παιδείας και των τραγικών δρόμων του νησιού κι ο άλλος πιθανότατα θύμα της τσάμπα μαγκιάς που κάποιοι χρόνια τώρα έχουν “μεταφράσει” την κρητική λεβεντιά.

Ας προβληματιστούμε κι ας ανασκουμπωθούμε εμείς οι κρητικοί να δούμε τι θα κάνουμε. Τα παιδιά βέβαια χάθηκαν και δεν θα τα φέρουμε πίσω.

Καλό ταξίδι και στο “γκολτζή” Σκουλούδη και στον “ήσυχο φοιτητή” Γιακουμάκη.