Με αφορμή το τζέρτζελο που γίνεται στη δημόσια σφαίρα για τους ολυμπιονίκες, θέλω να μοιραστώ τρεις γρήγορες σκέψεις που έκανα παρατηρώντας, μάλλον αποσβολωμένος τον κόσμο να διχάζετε και να μιζεριάζει ακόμα και με αφορμή επιτυχίες:
1. Το θέμα της Κορακάκη με έχει μπερδέψει. Ποιός από τους 2 μπορεί να ψεύδεται σε θέμα που ξέρει ότι αργά ή γρήγορα θα γίνει ρόμπα; Ή μήπως την πατάτα την έκανε η Ε.Ο.Ε (aka Κούβελος) και μέσα στην πόλωση δεν το πήραμε χαμπάρι;
2. Το βλέπετε κι εσείς και με αυτή την ευκαιρία ότι υπάρχει πολύς θυμός γύρω μας;
3. Η χώρα παράγει περισσότερο παραπολιτική από όση μπορεί να καταναλώσει. Και υπολείπεται δραματικά σε παραγωγή πολιτικής.
By the way απλά σημειώνω ότι σχεδόν όλοι οι Ολυμπιονίκες μας πέρα από τους “επισήμους” αντιμετώπισαν από αδιάφορα κι επιφυλακτικά έως αρνητικά τα ΜΜΕ.
Προσωπικά πάντως, χάρηκα εξίσου με την επιτυχία των 6 παιδιών που πήραν μετάλλιο αλλά και τη σεμνότητα και τη σοβαρότητα που αντιμετώπισαν δημόσια την επιτυχία τους.
Φυσικά αρνούμαι να μπω στη λογική της αριστείας που πλασάρουν κάποιοι πάλι.
Κι ο δυσλεκτικός (κατά δήλωση του) και κακός μαθητής Γιαννιώτης εκπέμπει υψηλή καλλιέργεια και ποιότητα ανθρώπου και η Στεφανίδη με τις ωραίες σπουδές της που διάβασα ότι κάνει και μπράβο της και χαρά στο κουράγιο της!
Πρότυπα μπορούν να είναι και οι δύο. Βασικά ο Γιαννιώτης είναι ήδη. Η (νεότερη) Στεφανίδη έχει όλα τα φόντα να γίνει.
Υ.Γ: Συνεχίζω να έχω “αδυναμία” στον Γιαννιώτη. Ξεχωρίζει σαν πρότυπο και προσωπικότητα.
The Storyteller 