Κείμενο για το www.theopinionmakers.wordpress.com
Διαβάζεις για το PSI ,την επαναγορά ομολόγων, την απομείωση του χρέους, τα επιτόκια από την ΕΚΤ. Ψάχνεις να καταλάβεις όλα αυτά τα κινέζικα μήπως και καταλάβεις αν πάμε κάπως καλύτερα.
Μετά διαβάζεις τις λιγότερο φιρμάτες ειδήσεις. Κρούσματα ρατσιστικής βίας σε διάφορα σημεία ανα την Ελλάδα. Κρούσματα κακοποιήσεων ενδοοικογενειακών. Δεκάδες εκκλήσεις για “έστω 1 ευρώ”, για ρούχα, για τρόφιμα για συνανθρώπους μας που τα έχουν ανάγκη. Διαβάζεις για (μία ακόμα) πορεία στο κέντρο ανθρώπων με ειδικές ανάγκες.
Θολώνεις. Βγαίνεις έξω να πάρεις λίγο αέρα, βλέπεις το γεροντάκι στα σκουπίδια να ψαχουλεύει. Προσπαθείς να μην τον κοιτάς, νιώθεις την ντροπή στο βλέμμα του. Παγώνεις. Σκέφτεσαι, πώς μπορώ να τον βοηθήσω; Πώς μπορώ να με βοηθήσω;
Προχωράς βυθισμένος στις σκέψεις, όταν συνηδειτοποιείς ότι σε ώρα αιχμής γύρω σου είναι όλα υποτονικά. Ούτε καν κίνηση δεν έχει πια… Πόσο μπορούμε να αντέξουμε ακόμα, αυτή είναι η πιο βασανιστική απορία. Γιατί ναι, υπάρχει ανθρωπιά αλλά πόσο θα αντέξει στον σκληρό ανταγωνισμό με το ένστικο της επιβίωσης;
Γυρνάς σπίτι, φτιάχνεις ένα ζεστό καφέ, βάζεις μουσική και απλώνεσαι στον καναπέ με την κουβέρτα σου και τον άνθρωπό σου κοντά σου, αναγκαία συνθήκη για να ζεσταθείτε κάπως… Καταλαβαίνεις ότι αυτό τελικά είναι το μόνο κέρδος της κρίσης. Η (επί)στροφή και η επαναξιολόγηση μερικών στιγμών, του να απολαμβάνεις τις μικροχαρές της ζωής.
Σίγουρα δεν εξισσοροπεί τις θυσίες. Αλλά μέσα στην διαρκή καταμέτρηση ηττών αλλεπάλληλων, είναι μια μικρή νίκη. Βάλσαμο!
