Μέσα στις γιορτές έτυχε να μιλήσω με αρκετούς ανθρώπους που δήλωναν προβληματισμένοι για το τι θα ψηφίσουν αλλά και το τι θα γίνει μετά τις εκλογές αναλόγως του αποτελέσματος. Συνάντησα λοιπόν κάποια γνωστά φαινόμενα. Την κατηγορία πολιτών “όλοι ίδιοι είναι”. Την κατηγορία πολιτών “αμετανόητοι”. Την κατηγορία πολιτών “να φύγουν όσοι μας έφεραν ως εδώ, αλλά και να έρθει ποιός;”
Όλοι λίγο πολύ τις ξέρουμε κι αυτές τις κατηγορίες αλλά και πολλές ακόμα παρόμοιες. Πάντως συνεχίζει να μου είναι αδιανόητο ότι ακόμα κόσμος (και όχι κανένας κόσμος εκτός κοινωνίας, αγοράς κλπ) επιμένει στην άποψη του “ε, πάντα αυτοί βγαίνουν”, “πάντα έτσι γίνεται, με πλάγιο τρόπο”, “ε δεν τα ξέρεις τώρα…”, “ε,τώρα θα αλλάξουν;”.
Ε ναι λοιπόν τώρα θα αλλάξουν. Αλλιώς θα βουλιάξουν και θα μας πάρουν κι εμάς μαζί τους. Και ναι δε ξέρουμε αν άλλοι θα πετύχουν. Αλλά ξέρουμε ότι ΑΥΤΟΙ απέτυχαν. Και μάλιστα αποδεδειγμένα με διαχρονική σταθετότητα στην αποτυχία. Και όμως έχουν ακόμα το θράσσος να παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως εκείνους που διαθέτουν την υπευθυνότητα και την εμπειρία να διαχειριστούν την κρίση. Και να απειλούν τον κόσμο ότι κάθε άλλη επιλογή είναι “ακυβερνησία” και “χάος”. Είναι τόσο θλιβερό το θέαμά τους αλλά και συγχρόνως τόσο προκλητικό, ως πότε θα βρίσκουν κοινό που θα τους πείθει;
